این روزها ایام اولین سالگرد عروج حضرت حجت الاسلام و المسلمین شیخ رضا ابوالقاسمی پور (ره) هست .

از عشق که می‌گفتی همه عاشق می‌شدند، از معشوق که می‌گفتی همه می‌مردند، از محبت که می‌گفتی همه گریان می‌شدند، چه مستانه می‌سرودی برای اربابت یا صاحب الزمان...
چه آرام و پر تب وتاب بودی،لبخند زیبایت شورآفرین و نگاهِ نافذت پر معنا. آن شب چه آرام می‌آمدی بی صدا و کم حرفتر از همیشه، در تاریکی محض محفل عاشقانه‌ خود را کنار منبر رساندی، آرام نشستی، سر به زیر افکنده و مغموم، اگار برای زمینی‌ها متأسف بودی، آن شب پر سوزتر از هر شبی دیگر طلب کردی، آن شب بیش از هر شب دیگر تشنه بودی و پر التهاب. آن شبی را می‌گویم که آخرین شب قدر تو بود و انگار میدانستی ... چون بی‌قرار و بی پروا در روضة‌العباس از خدای خویش روضة‌العباس را طلب کردی و چه زیبا رسیدی، آری از روضةالعباس تا روضة‌العباس فقط یک شب قدر فاصله بود و تو آن شب را در آغوش کشیدی و به معشوق رسیدی

مدیریت محترم حوزه علیمه آیت الله قاضی دزفول و استاد عزیز بنده