این متن هم قبلا از اینجا و شاید وبلاگ های دیگر منتشر شده بود ولی از باب اینکه هر بار خواندم اشکم جاری و قلب استوار تر شد دوباره بازنشر می کنم

رضا جان

امام جماعت مان بودی و امام شهادتمان، در مرزعه سلوک قد کشیدی و از چشمه ملکوت آب نوشیدی و برسایه سار بهشتی ات مرغکان عاشق را پناه دادی  

حاصل شاگردی ات در مکتب حسین(ع) یک آه بود که از نهادت برخاست و تندرسینه ها مان شد و باران دیدگانمان

آنگاه که تنور جنگ گرم بود و بازار شهادت پررونق، کودک بودی اما تو گویی با شهیدان این دیار، فکه و فاو، طلایه و شلمچه و دو کوهه، مجنون و اروند را بال بودی که تنها و تنها رنگ و بوی شهیدان می دادی

برجسم پاکت تیر و ترکش دشمن نشست. اما قلب مهربانت را نیزه های تهمت و افترا مجروح کرده بود. برایت دروغ یافتند و فرش تهمت گستردند و درنی تهمت نواختند و برطبل تخریب و تهدید کوفتند. برسیمای جذاب و ملکوتی ات که عمق پاکی و صداقت را نشان می داد چنگ زدند

برای آنکه با دنیای آنان نستیزی با دین ات ستیز کردند. بر شیوه اسلاف ناپاک خود، چون از تطمیع تو طرفی نبستند. با تازیانه تخریب، آبرویت را هدف گرفتند و تو آبرویت را با خدا معامله کرده بودی. با زبان تلویح و تصریح حاضر بودند. دامان پاکت را با زرد و سفید پرکنند. تا بدعت هایشان که دست مایه تحقیر و تحمیق ساده لوحان بود نستیزی. اما چه خیال باطلی

تو شاگرد مکتب رسول اعظم(ص) بودی که فرموده بود: هرکس به هنگام ظهور بدعت ها، دانش خود را آشکار نسازد. لعنت خدا بر او خواهد بود و در حلقه حق پویای علوی شنیده بودی که هیچ چیز مانند بدعت ها دین را ویران و تباه نمی کند و این گونه بود که آرام بر خود حرام کردی

چونان بسیاری، کنج عاقبت برنگزیدی و چون مولایت حسین (ع) سری پرشور داشتی

عبا و عمامه ات در گیر و دار بدعت ستیزی دست و پاگیرت نشد. برفراز منبر دستی بر آسمان داشتی و نگاهی مهر آمیز به ما خاک نشینان تشنه ملکوت از فراسوی خاک، ظرفی از نور در جامی از بلوار هدیه مان می کردی. موعظه ات هوا را لطیف و آسمان چشم ها را بارانی می کرد و غبار شبهه از در و دیوار دل ها می شست.ای از تبار شهید اول و شهید ثانی و شهید ثالث و رابع. ای درس آموز مکتب مطهر در مبارزه با التقاط و بدعت، نتوانستند ما را از تو بگیرند به خیال خام خود تو را از ما گرفتند.بغض و کینه سالیان خود را نثارت کردند.

رضاجان! معبر عشق مهدی فاطمه را در مسیر پر از مین و سیم خار دار برایمان گشودی. هرلحظه صدبار شهید می شدی و بر می خاستی! آنقدر تهدیدهای حضوری و تلفنی و کتبی نثارت  کردند که مادرت گفته بود رضا جان می دانم شهیدت خواهند کرد

وشاید اگر اراده ای برای یافتن سرنخ ها و بسترسازان این مصیبت باشد آن همه پیام تلفنی در شش ماه اخیر پیامی داشته باشد

رضاجان فصل پروازت نبود.

هنوز بسیاری از نوجوانان و جوانان که برایشان دل می سوزاندی عطشناک نوشیدن شربتی از لعل لبت هستند، هنوز در آرزوی بوسیدن چهره نورانی ات بی تابانه به محراب، و منبرت می نگرند

هنوز ترنم آهنگ مرتعش کلامت برای آنان روایتگر دلدادگی و عاشقی نبی و اولاد علی است

رضا جان! برای درهم ریختن بنای بدعت و کاخ ظلمت و زدودن ننگ بدعت از سیمای شهرمان با تیشه خون به پرچم داری ات می خواستیم.ای عاشق رهایی و پرواز، ای شاگرد مکتب علی(ع) و فاطمه (س) ای رهرو خمینی کبیر و ای دلداده روی ولی ، و ای مهمان شهیدان... نشانه ای از تو همیشه با ماست