پنجمین ساگرد و یادواره استاد آ شیخ رضا ابوالقاسمی نزدیکه ....
هر چی خواستم بگم نتونستم جز اینکه یه دستنوشته از ایشون بزارم
اون چشم نافذ و دید تیزی که همه دنبالش می گردن اینجاست.
دیدگاه های متفاوت شیخ بود که ایشون رو اینقده عرشی کرده و توی دل همه جا داده است.
آری شیخ ،، عباس چیز دیگری بود ....
عباس ..
عباس ...
عباس ...
اخه می دونید رفقا شیخ راست میگه عباس با همه شهدا فرق می کرد...
چون عصر عاشورا زینب فقط عباس رو صدا می کرد...
چون عباس هیچوقت دنبال شهادت نمی رفت دنبال رضایت مولاش بود...
چون عباس عباس بود ...
مدافع ولایت بود ... همه چشم امید زینب و اون مخدرات بود ...
تا جایی که روش نبود جسمش بی جانش برگرده خیمه ها
چون ادب نسبت به ارباب رو یادمون داد...
هیچوقت نزاشت یه بی ادب به ارباب وارد بشود...
عباس چیز دیگری بود چون همه بهش تعنه می زدن...
شیخ عزیز طعنه ها یادم نرفته..
مطمئنام تو هم برا اربابت چیز دیگه ای هستی ...
بخاطر همه خط به خط بالا ...
اینو برا عباس نوشتی که تا قیامت ما رو شرمنده ارباب کنی
و اما نوشته شیخ(اکثرا خوندید ولی الان با یه چشم متفاوت بخونید) :
تا حالا فکر کرده اید تفاوت اباالفضل با سایر شهدا چیست؟
شهادت هدیه ای الهی است که خوبان خدا برای به دست آوردن آن التماس می کنند و با شب زنده داری رسیدن به این توفیق را از خدا می خواهند؛ در مرام شهید رسیدن به شهادت رسیدن به تمام و شاید کمال خوبی هاست .
کربلایی بود و عاشقانی که هر گاه به زمین می افتادند با لبخند صدا می زدند حسین ، خندان بودند و سربلند ،مطمئن بودند و محکم . در میان آن همه عباس شیوه دیگری داشت به هنگام شهادت گریان بود و نا امید ، غمگین بود و لرزان ، شرمنده بود و پریشان . عباس تنها شهیدی بود که به شهادت توجهی نکرد، کسیکه برای حسین حتی شهادت را هم تحویل نگرفت . هیچ کس مانند او دل شهادت را نشکست !!
آغوش او تنها به روی غریبی امامش باز شده بود، اگر مطمئن بود که حسین را بعد از او نمی کشند ، عباس غمخوار امامش می ماند . اما عباس زمانی بعد از حسین را اصلا نمی شناسد ….
شهادت عباس را دزدید !! وگرنه عباس قد خمیده مولایش را تحمل نمی کند . شهادت عباس را دزدید ! وگرنه عباس لبهای علی اصغر امامش را فراموش نمی کند .
هیچگاه تا به این حد شهادت را حقیر ندیده بودم . نگران نباش شهادت قدر تو پایین نیست ، عباس چیز دیگری است .
امان نامه که آمد ،تنها او را شرمنده نکرد .بلکه او را کشت!
چه کسی می دانست او به فکر آبروی خود نبود ، به فکر غم حسین بود . مبادا برای لحظه ای حتی لحظه ای حسین نگران شود ،آخر حسین دل به او سپرده بود . امان نامه را که پاره کرد ، فریاد میزد ، نه اینکه دشمن بشنود می خواست حسین بشنود، بچه های حرم بشنوند ، زینب بشنود . فریاد او آرامش حسین بود ، لالایی اصغر بود ،امان زینب بود .
او با دیگران فرق می کرد . همه به حسین فکر می کردند او به اهداف حسین ، همه به دنبال لبخند حسین بودند او به دنبال غمهای حسین ، هیچ کس بیشتر از او با گریه های حسین گریه نکرد . او برای حسین ، برادر نبود ،سپه سالار نبود ، آب آور نبود ، او پناه حسین ، آرامش حسین و سینه چاک حسین بود .
بی جهت نبود که هر گاه شهیدی زمین می افتاد حسین را بالای سر خود می دید ، با آرامش و امید ، نگاه به شهید راه خود می کرد تبریک می گفت ، آرام پیکرش را بلند می کرد و به خیمه می آورد . اما بالین او که رسید جور دیگر بود .
این خاصیت امامت است که با عشاقش متفاوت بر خورد کند و حسین از این خاصیت مستثنی نبود .
گریه ای که بالین علی اکبرش می کرد از سر احساس بود ، و گریه ای که بالین حر می کرد از سر شوق ،اشکی که بالین غلام سیاه چرده اش می ریخت اشک محبت و نوازش ، ناله ای که بالین اصغرش می کرد ناله مظلومیت و غریبی ، آنچه بالین زهیر و حبیب و بریر می چکاند سرشک لطف و رضایت اما بالین او که رسید با همه فرق می کرد ، دست بر کمر فریاد می زد ، اینجا دیگر اشک از سنخ اشکهای دیگر نبود از جنس نیاز و ناز بود ، حسین پناه خود را از دست داده بود . احساس ، شوق، محبت و نوازش ،مظلومیت و غریبی، لطف و رضایت و از همه مهمتر نیاز و ناز از گریه های حسین شنیده می شد ،آنجا به یقین تمام ذرات عالم با حسین فریاد می زدند عباس چیز دیگری است !!!
ان شالله 2/10/90 جمعه با یه مطالب و چند تا عکس بروز خواهم شد
| [ کلمات کلیدی ] :
